Pure vrijwilliger: Rafael

Rafael doet zijn vrijwilligerswerk met hart en ziel en vindt het fijn om tijdens die korte of langere ritten een luisterend oor te zijn voor zijn passagiers. De auto van Rafael is een veilige cocon, waar verhalen naar boven komen. Naast Rafael zijn er nog zo'n elf personen vrijwilliger bij de MMC.

"Het is zelfs eens zo ver gekomen, dat een dame met mij mee naar huis wou!"

Rafael, is dit je allereerste werk op vrijwillige basis?

Wel, dat is eigenlijk een hele geschiedenis. Ik deed al vrijwilligerswerk toen ik bij de scouts zat, van mijn acht tot mijn zestien jaar. Daarna ben ik bij het Rode Kruis gegaan, maar toen kwamen er kinderen en viel dat wat stil. In 1985 ben ik terug begonnen t.e.m. 1998.

Ik heb ook op vrijwillige basis met een ziekenwagen gereden, bij een privé-ambulancedienst. Een beetje in lijn met wat ik nu doe.

En hoe ben je dan bij onze gemeente terechtgekomen?

Na mijn loopbaan van veertig jaar, was ik bang om in een grote leegte te vallen. Ik had dan een oproep gezien in Info Tremelo: "OCMW zoekt vrijwillige chauffeurs voor de Minder Mobiele Centrale". Daar ben ik dan direct op ingegaan en na een gesprek en een beslissing van de OCMW-raad, mocht ik mijn eerste rit doen in december 2012. Ik ben er nog steeds met plezier mee bezig!

Wat trok je zo aan om je als chauffeur op te geven?

Je hebt voldoende afwisseling en je krijgt vaak familieverhalen te horen van de mensen die je meeneemt. Ik vind dat tof dat ik mensen kan opbeuren als ze in de put zitten. Laatst was er een dame en haar broer was net overleden. We reden naar de begrafenisondernemer en op die drie kilometer deed ik met haar een babbel en er verscheen toch weer even een glimlach op haar gezicht.

Ik heb ook een klant met een spraakgebrek. Wel, dan ben ik mee naar de winkel gegaan om alles van haar lijstje te zoeken. Onze taak beperkt zich dus niet enkel tot het ophalen en brengen van mensen, maar we bieden ook een soort begeleiding en sociale hulp. Een bemoedigend woordje bij het wachten in de dokterspraktijk, het inladen van hun boodschappen, de weg wijzen bij de inschrijvingen in een druk ziekenhuis, enzovoort.

Dan voorzie je toch voldoende tijd tussen de ritten?

Meestal voorzie ik een uurtje. Het hangt er ook vanaf naar welke afspraak ze moeten gebracht worden. Het is al gebeurd dat de verpleegster in het Imelda-ziekenhuis me aanraadde om een bed te bestellen mocht ik willen wachten (lacht). Toen ben ik natuurlijk wel naar huis gereden!

Hoeveel ritten heb je zo gemiddeld op een dag?

Dat varieert van dag tot dag. Mijn drukste dag is woensdag, dan heb ik zo'n vijf à zes ritten. Zaterdag en zondag hou ik vrij voor mezelf.

Het gaat vaak om senioren en bejaarde mensen, maar ik vermoed dat er ook jonge mensen beroep doen op jullie diensten?

Oh ja hoor. Ik heb juist nog een vrouw moeten wegbrengen die nog geen dertig jaar is. Ze heeft oriëntatiestoornissen. Die mensen kunnen uiteraard niet met de auto rijden, of zelfs niet met de fiets. Zulke mensen zijn zeer tevreden dat wij er zijn!

"Je luistert goed, en je babbelt tussen de lijnen in, onpartijdig en toch geruststellend zodat de mensen een positief zicht op de toekomst krijgen."

Heb je een bepaalde anekdote in die bijna acht jaar die je graag wil delen?

Ik heb wel een rare grap meegemaakt. Ik vervoerde een juffrouw en op het laatste zei ze dat ze bij mij wou blijven (lacht)! Blijkbaar liep het thuis niet echt op wieltjes.

Het zijn allemaal mini-avontuurtjes en aan het einde van de dag ga ik een wandeling maken om het hoofd wat leeg te maken, klaar voor de volgende dag!

 "Overal zie je de mooie façades, de blinkende auto's, maar de miserie zit achter die façade. Als je op de juiste manier met iemand babbelt, dan opent zich een boek vol verhalen".

Dankjewel Rafael voor het fijne interview.